امید 
پمپ های آتشنشانی، بحرانی ترین قسمت در تجهیزات آتشنشانی نصب شده در یک مجموعه بوده، و دارای انواع و اندازه های مختلفی هستند. در موردی که فشار تغذیه آب عمومی برای فعال کردن اسپرینکلرها خیلی کم است با انشعاب آب عمومی تامین نشده، استفاده از پمپ های آتشنشانی ضروری می شود. در مورد نخست، برای تقویت فشار آب عمومی و فعال کردن اسپرینکلرها، باید یک پمپ آتشنشانی تقویت کننده نصب شود؛ و در مورد بعدی، پمپ های آتشنشانی، به یک مخزن آب اختصاصی (مخزن ذخیره، خلیج، رودخانه، یا …) متصل خواهد شد تا فشار آب مورد نیاز برای مصارف آتشنشانی را تامین کند. بیشتر پمپ های آتشنشانی، محرک های دیزل یا الکتریکی دارند؛ اگرچه بعضی از آنهایی که پیش از سال ۱۹۷۴ ساخته شده اند، با موتورهای بنزینی یا ماشین های بخار به حرکت در می آیند (البته این مورد، به ندرت دیده می شود).
پمپ های آتشنشانی تقویت فشار، اغلب الکتریکی هستند در حالی که استفاده از پمپ های دیزل برای مخازن آب اختصاصی، مرسوم تر می باشند. محدوده ظرفیت پمپ ها از gpm25 – 5000 و بیشتر، و محدوده فشار آنها از psi50 – 125 و بیشتر تغییر می کند. بعضی از آنها، از نوع توربینی با محور عمودی هستند در حالی که بقیه، پمپ های گریز از مرکز می باشند. استاندارد ۲۰NFPA با نام پمپ های ایستگاهی برای محافظت در برای او ویرایش ۱۹۹۹) در حکم مرجعی موثق، آخرین الزامات و سایر اطلاعات را درباره پمپ های آتشنشانی ارایه می دهد. ضمایم A و B که جزو استاندارد NFPA20 نیستند.
رئوس ارزشمندی درباره طراحی، نصب، آزمایش، نگهداری و عیب یابی پمپ های آتشنشانی بیان می کنند.
