امید 
ایده ساخت پمپ های دیسکی، به قبل از سال ۱۸۵۰ میلادی بر می گردد. این پمپ، به وسیله سرگشت در آمریکا اختراع شد. او مجموعه ای از ۲۹ دیسک موازی را که چندهزارم اینچ با هم فاصله داشتند، با نواری فلزی به یکدیگر متصل کرد و برای ایجاد امکان ارسال به داخل و خارج مجموعه، تعدادی سوراخ روی آن پدید آورد (شکل ۱۳۲). و نمونه پمپ هایی بود که تنها بر اساس قوانین لایه مرزی و نیروی پای ویسکوز عمل می کنند.
پس از آن در سال ۱۹۰۹، نیکولای تسلا، مخترعی آمریکایی، این ایده را بهبود بخشید. وی با جداکردن نوار فلزی از دور دیسک ها، موجب بهتر شدن کارایی پمپ شد، تسلا بر حفظ فواصل بسیار کوچک بین دیسک ها اصرار داشت، زیرا معتقد بود که اگر فاصله دیسک ها زیاد باشد، پمپ در نقطه ای خاص متوقف خواهد شد (شکل ۱۳۳). پافشاری وی در ایجاد فواصل کم بین دیسک ها، موجب محدود شدن کار این پمپ در پمپاژ آب شد؛ بنابراین، فکر و ایده او به فراموشی سپرده شد.
در دهه ۱۹۷۰، ماکس گرث، مخترعی در جنوب کالیفرنیا، دوباره ایده پمپ دیسکی را بررسی کرد. او دریافت که می توان فواصل بین دیسک ها را تا ۵۰۰ میلی متر (۲۰ اینچ) افزایش داد، زیرا بر خلاف انتظار کارشناسان تئوری پمپ، قوانین لایه مرزی و نیروی پسای ویسکوز، در این فواصل نیز برقرار است؛ به علاوه، اینکه در این حالت، جریان، بدون نوسان و آرام است. یکی از یافته های جالب او این بود که بر خلاف انواع دیگر پمپ، پمپ دیسکی در ویسکوزیته های بالاتر، کارایی بهتری دارد. به طوری که هنگام پمپاژ سیالاتی با ویسکوزیته بیش از ۲۵۰ سانتی پوز، بازدهی آن از بازدهی پمپ سانتریفوژی با سایز مشابه بیشتر است. سپس او موفق به کسب حق امتیاز ساخت نخستین پمپ دیسکی شد و در سال ۱۹۸۲، شرکت Discflo را برای تولید این پمپ تاسیس نمود.
در مکانیزم اولیه ای که Discpac نام گرفت، از دیسک های مسطح استفاده شد (شکل ۱۳۴).
در سال ۱۹۸۸، نسل دوم Discpac با نام پمپ دیسکی هد بالا ارایه شد (شکل ۱۳۵).
طراحی این پمپ، عملکرد آنرا در شرایط ناپایدار پمپاژ، مانند تغییرات زیاد و ناگهانی دبی جریان، بهبود بخشید. این پمپ، نسبت به نوع مشابه مسطح، دبی و فشار رانش بیشتری ایجاد می کرد و برای پمپاژ سیالات ساینده، بسیار مناسب بود.
