امید 
تفاوت این روش راه اندازی با روش های قبلی، در این است که سیال راه اندازی، به مکش پمپ بر نمی گردد، بلکه در پروانه یا محیط بیرونی آن با هوا مخلوط می شود. مزیت اصلی این روش، حذف پیچیدگی مکانیزم های شیر داخلی است. این چنین پمپ خودمکشی، در شکل ۱۶۱ شرح داده شده است: یک پره باز (A) درون محفظه حلزونی (B) می چرخد و مایع را از راه C به درون مخزن D تخلیه می کند. وقتی که پمپ شروع به کار می کند، سیال محبوس شده، حباب وارده از مکش را به قسمت تخلیه می برد.
آنجا، هوا از سیال جدا شده و خارج می گردد. هنگامی که سیال درون مخزن، از طریق مجرای باز چرخش F دوباره به پره باز می گردد، پس از مخلوط مجدد با حباب های هوا، از طریق مسیر C تخلیه می شود. این عمل، به صورت پیوسته تکرار می شود، تا تمام هوای درون خط مکش خارج گردد.
هنگام راه اندازی پمپ، توزیع فشار یکنواخت حول پروانه ایجاد شده و از هر گونه چرخش مجدد جلوگیری می نماید. از این لحظه به بعد، مایع از طریق F و C به درون مخزن تخلیه می گردد.
در شکل ۱۶۲ روش های تبدیل پمپ غیر خودمکش به پمپ خودمکش با استفاده از وسایل کمکی، نشان داده شده است:
- (a): در حالت تغذیه مکش، با باز شدن شیر مکش و ورود سیال، هوا از طریق شیر هوای خروجی از محفظه پمپ خارج می گردد.
- (b): یک مسیر کنار گذر نزدیک شیر یکطرفه تخلیه، امکان استفاده از سیال درون لوله خروجی برای راه اندازی پمپ را پدید می آورد.
- (c): یک شیر، تغذیه سیال را در مسیر مکش نگه می دارد.
- (d): پمپ جدایش، هوا را از محفظه اصلی می مکد تا عمل راه اندازی را انجام دهد.
- (e): ازکتور، همان عمل مکیدن هوا را از محفظه اصلی انجام می دهد.
- (f): یک مخزن راه اندازه مقدار کافی سیال را برای ایجاد جریان در شروع کار پمپ فراهم می سازد.
- (h و g): پمپ های خلا، به طور دستی یا اتوماتیک راه اندازی پمپ اصلی را کنترل می نمایند.
